Μία μέρα στη Γαλλία...

Μια όμορφη μέρα στην Tours της κοιλάδας του Λίγηρα...
Μια βροχερή ανοιξιάτικη μέρα.
Ωραίες στιγμές.

Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης... το... ποιοτικό ελληνικό τραγούδι...

Δεν το παρακολούθησα το Φεστιβάλ, τη μεν Πέμπτη η τηλεόραση έπαιζε στο background καθώς έκανα κάτι εργασίες για την σχολή, ενώ χθες βράδυ έπαιζε στο background καθώς σέρφαρα στο διαδίκτυο.

Ποιό συμπέρασμα έβγαλα;

Ότι ήτανε μια ωραιοτάτη σούπα, ένα "ποιοτικό" φεστιβάλ υπό την αιγίδα των "εντέχνων", αυτών δηλαδή που είτε το θέλουμε είτε όχι, αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο μέρος της όντως ποιοτικής ελληνικής μουσικής, δυστυχώς όμως οι περισσότεροι εξ αυτών "γνωρίζουν" και "αναγνωρίζουν" την ποιότητά τους.

Υποτίθεται πως την πρώτη μέρα (την Πέμπτη 6/10/2005) θα διαγωνίζονταν οι νέοι καλλιτέχνες και πως την δεύτερη μέρα (την Κυριακή 9/10/2005) οι "επώνυμοι" καλλιτέχνες. Συνεπώς λοιπόν, αυτό που θα περίμενε κανείς (και σίγουρα περίμενα εγώ) ήταν πως η πρώτη βραδιά ίσως να ήταν λίγο "χλιαρή" ενώ η δεύτερη μέρα σίγουρα πιο ενδιαφέρουσα και ίσως οι αισιόδοξοι θα περίμεναν και η πρώτη μέρα να "φτάσει" το επίπεδο της δεύτερης, γεγονός που θα έδειχνε και το ότι το μέλλον του νέου ελληνικού τραγουδιού προμηνύεται λαμπρό... τελικά;

1η μέρα: Σχετικά με τους παρουσιαστές: Ρε σεις, τι τράκ ήτανε αυτό που είχε η Μυτιληναίου; Πλάκα είχε ο Ζακ!
Σχετικά με τα κομμάτια, άλλα ήταν μια από τα ίδια και άλλα ευτυχώς είχανε το κάτι παραπάνω, το κάτι νέο, ακόμη κι αν δεν τα κατάφερναν καλά...
Αυτόν όμως τον Δρογώση γιατί τον βάλατε στους νέους καλλιτέχνες; Δεν είναι "καταξιωμένος"; Τα Φώτα Που Σβήνουν δεν είναι αρκετό credit? Ο προσωπικός του δίσκος; Anyway... ο Τηλαβερίδης πάντως ήτανε ο νέος Φάμελλος...
Καλή εντύπωση μου έκανε ο Θοδωρής Κοντάκος με το μόνο ροκ κομμάτι του φεστιβάλ, "Χαμένη Ελπίδα", οι υπόλοιποι, κουτσα-στραβά προσπάθησαν με πιο ενδιαφέροντες σίγουρα τους Μάνο Λυδάκη με το "αλλού" κομμάτι του και την Ευσταθία με το ιδιαίτερό της κομμάτι (ακόμη κι αν δεν μου άρεσε)... ε, μέχρι εκεί!
Ά ναι, και το "Κομμάτια για σένα" αν και όχι κάτι καινούργιο ήταν ωραίο κομμάτι...
Και πάνε και ψηφίζουνε και βγάζουνε ένα από τα πιο προβλέψιμα κομμάτια της βραδιάς... το "Ξένο Ρούχο" που πείτε μου εμένα τι διαφορετικό είχε από ένα σωρό τραγούδια της Τσαλιγοπούλου και άλλων ομοίων τραγουδιστριών, μια κόπια ήτανε, ένα κομμάτι που δεν θα το θυμάται κανείς σε λίγο καιρό.

2η μέρα: Σχετικά με τους παρουσιαστές: Μιχαηλίδης-Σταρόβας, από τους πιο κρύους παρουσιαστές... παράξενο γιατί δεν μας έχουν συνηθίσει έτσι.
Να μιλήσω για τα κομμάτια; Μια από τα ίδια και εδώ... μόνο φως στο τούνελ; Το κομμάτι του Μαχαιρίτσα, και κυρίως οι W.C. που τον συνόδευαν... αν και ο κακομοίρης ξέχασε τα λόγια του! (τον λόγο βέβαια πριν τον έβγαλε!)
Επίσης, αυτός ο Κορκολής είναι πολύ καλός συνθέτης!
Οι υπολοιποι αναμάσησαν τον στυλ τους και φτάσαμε να βγει και ο νικητής... και βγάλανε την ξαναζεσταμένη σούπα... το "Ξένο Ρούχο" της προηγούμενης βραδιάς... να το χαίρεστε κυρίες και κύριοι, αυτό είναι το "έντεχνο" ελληνικό τραγούδι, το "καλό" ελληνικό τραγούδι, ένα αναμάσημα, το μόνο που το διαχωρίζει από τα μη ποιοτικά αναμασήματα είναι πως... εχμ αυτό αναμασάει ποιότητα, το πως την ξερνάει τελικά είναι άλλο θέμα...
Ο Μαχαιρίτσας βέβαια είπε και το πιο σωστό, κάτι βέβαια που η Ερτ ποτέ δεν είχε αρνηθεί, απλά οι "έντεχνοι" είχαν επιμελώς "ξεχάσει", το ότι αυτή η διοργάνωση ήταν ένα απλό test event για την Eurovision...

Α ναι, και ας πει κάποιος επιτέλους στον Σαββόπουλο να το βουλώσει!

Last Days... χμμ, δηλαδή τώρα αυτό ήτανε καλή ταινία;

Όχι γιατί αν ήτανε να μου το πείτε και μένα. Να μου το πείτε να σας κεράσω μια υπέροχη μούτζα... ή μάλλον όχι, συγνώμη, στον κύριο "μεγάλο" σκηνοθέτα Gus Van Sant θα την κεράσω.

Καλά ρε φιλαράκο, πώς είναι ποτέ δυνατόν να εμπνευστείς από τη ζωή του Kurt Cobain και να φτιάξεις αυτήν την πατάτα;

Ρε μπας και η "έμπνευση" μπήκε για να μαζέψει κόσμο;

Αν και εδώ που τα λέμε, ποιά έμπνευση; Ο Blake (Michael -καμία_σχέση_με_τον_Brad- Pitt) κόπια του Kurt ήτανε, ποιός ο λόγος να μην βάλεις το κανονικό όνομα; Α, ναι, ίσως για να μην ταυτιστεί με κανέναν η (αλήθεια για πιό λόγο μπήκε;) ομοφυλοφιλική συνεύρεση μεταξύ των δύο φίλων (συνεργατών;) του Cob...ε Blake;

Τελικά τί είδαμε στην ταινία; Ένα πρεζάκι, να περιφέρεται σαν πρεζάκι και τελικά την ψυχή του να πηγαίνει στον ουρανό (αλήθεια τί πρωτότυπο!)...

Ε, ενδιάμεσα σκάσανε μύτη κάποιες εντελώς ανούσιες δήθεν χιουμοριστικές σκηνές (οι Μορμόνοι με την ηλίθια μετάφραση να τους λέει Έλντερ... αντί για το προφανές φαντάζομαι Πρεσβύτερος, ο άκυρος ντετέκτιβ ή ό,τι άλλο ήτανε, ο τυπάς από τον χρυσό οδηγό...ok αυτό ήταν κάπως αστείο...), ωραία και;

Και τίποτα, απλά η ταινία ήταν τόσο άκυρη που έσβησε ακόμη και τις εξαιρετικές εντυπώσεις που θα μπορούσαν να αφήσουν κάποιες σκηνές... όπως:

- Όταν ο Blake βρίσκεται στο δωμάτιο με τα όργανα και ουσιαστικά συνθέτει μέσα στο μυαλό του από το πουθενά παίζοντας τα όργανα ένα-ένα.

- Όταν ο Blake παίζει το κομμάτι Death to Birth, το οποίο μάλιστα είναι τραγούδι γραμμένο από τον Michael Pitt.

- Η σκηνή με τα γατάκια...

Έ όταν έχεις 3 σκηνές που βλέπονται λογικό είναι να βγει μάπα η ταινία σου κύριε Van Sant, αυτό συμβαίνει όταν αντί για πρωταγωνιστή τις τελευταίες μέρες του Cobain εσύ θέλεις την σκηνοθεσία σου...

Γιατί δεν λέω, ψαγμένη ήτανε, τόσο ψαγμένη που μεγάλοι έλληνες "κριτικοί" κινηματογράφου γράφουν διθυράμβους για την πάρτη της και την πάρτη σου... Ά ρε Δανίκα, 3 φορές είπαμε την είδες; Τί και δεν σου φτάνουνε; Ε προφανές είναι, πρέπει κάποια στιγμή να καταφέρεις να δικαιολογήσεις στον εαυτό σου τον λόγο που δεν την έθαψες... Κι εσύ βρε Νίνο Φένεκ... πού ακριβώς την είδες την "ελεγειακή, συγκινητική, πανέμορφη ταινία"; Φαντάσου να μην ήτανε και συγκινητική! Αν το κατέφερνε αυτό ο mister Sant θα έβαζες και το 5ο αστεράκι έτσι;

Φαντάζομαι (με τρόμο) την πιθανότητα να μην συμμετείχαν οι Thurston Moore (σύμβουλος της μουσικής της ταινίας) και Kim Gordon (έπαιζε μια εκπρόσωπο δισκογραφικής or something) των Sonic Youth, στην δημιουργία της ταινίας... ανατριχιάζω είναι η αλήθεια!

Anyway, 7 ευρώ που σίγουρα δεν πήγανε χαμένα, το κάθε πράγμα άλλωστε είναι μια εμπειρία... μόνο που τέτοιες εμπειρίες δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται.