Χθες βράδυ (Α)

Χθες βράδυ, ύστερα από πάρα πολύ καιρό πήγα σε μουσική σκηνή, ήταν το Δίπλα στο Ποτάμι όπου εμφανιζόταν ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι μου είχαν λείψει οι μουσικές σκηνές, μου είχε λείψει επίσης η ελληνική μουσική. Θυμήθηκα πόσο καλή είναι η φωνή του Μίλτου όταν τον παρακολουθείς ζωντανά και συνειδητοποίησα πόσο αδικείται στις ηχογραφήσεις (κι αν όχι σε όλες τουλάχιστον στις Βυθισμένες Άγκυρες του 2001, το μόνο cd του που κυκλοφορεί στο σπίτι). Τον συνόδευε ο Κώστας Λειβαδάς, ο οποίος συνειδητοποίησα ότι ευθύνεται για τη δημιουργία αρκετών εξαιρετικών τραγουδιών, όπως όμως επίσης πως η φωνή του ζωντανά είναι πιο αδύναμη απ' ότι ηχογραφημένη, επ' ουδενί βέβαια δεν με χάλασε! Επίσης να θυμηθώ να τσεκάρω τον Γιάννη Χαρούλη, για τον οποίο είχα ακούσει πολλά, αλλά άκουσα και είδα να τραγουδάει μονάχα εχθές, όταν ανέβηκε στη σκηνή για 3 κομμάτια. Τέλος να θυμηθώ να κάνω κάτι παρόμοιο πιο συχνά.

Δεν ξέρω ποιόν παλεύω να νικήσω
Φτάνω στην πόρτα και ζυγίζω την ζωή μου
Νιώθω τα μάτια σου να με τραβάνε πίσω
Να μ' αγαπάνε δυο φορές για να γυρίσω
Σαν βυθισμένες άγκυρες επάνω στο κορμί μου

Βυθισμένες Άγκυρες
στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου, μουσική: Μίλτος Πασχαλίδης

Υ.Γ.: Κι επειδή δεν λέει να αφήσω post χωρίς γκρίνια, απλά να αναφέρω ένα περιστατικό: Ο λογαριασμός μας ήταν λίγο φουσκωμένος, ρωτήσαμε λοιπόν τον σερβιτόρο και μας ενημέρωσε πως έφταιγαν οι extra (2 ή 4, οι γνώμες διίστανται) Pepsi (πέραν δηλαδή των 2 που μας έφεραν μαζί με το μπουκάλι ουίσκι) και το δισκάκι με το κασεράκι που μας έφεραν (χωρίς να το έχουμε παραγγείλει) τα οποία προσέθεσαν γύρω στα ...40 ευρώ στο τελικό ποσό... i'm thinking who the fuck are they kidding?, αλλά τελικά αποχωρήσαμε χωρίς καν μια διαμαρτυρία, άλλωστε περάσαμε καλά, μπορεί να πιαστήκαμε κορόιδα, είμασταν όμως χαρούμενα και νυσταγμένα κορόιδα...